Pieśń: Zawitaj Królowo Różańca Świętego
Dzisiejszy „ Edmundowy ” siódmy dzień miesiąca października przeżywamy z Królową Różańca Świętego. To Ona stała się szczególną Orędowniczką dla Ojca Założyciela. Być może wędrując pieszo, krok za krokiem, niemal każdego dnia, z rodzinnego Grabonoga do Gostynia, rozważał różańcowe tajemnice z życia Jezusa i Maryi… Zdaje się, że miał przekonanie, że wszelkie sprawy powierzane w różańcu, choćby te najtrudniejsze, jakoś się rozwiązują. Świadczy o tym fragment z Listu do s. Elżbiety Szkudłapskiej z dnia 16 sierpnia 1856 r, gdzie bł. Edmund tak napisał:
„Módlmy się tylko gorąco do Najświętszej Panny, aby swą przyczyną wyprosiła nam tę upragnioną pociechę”.
Możemy przypuszczać, że upragnioną pociechę zawsze znajdował właśnie przy Maryi. Znając jego życie wiemy, że nie wszystkie sprawy rozwiązywały się tak po ludzku dobrze, ale wiemy też, że ufając Bogu, Jego Opatrzności i Maryi, Ojciec Edmund umiał dostrzegać dobro i miłość Boga nawet w tych trudnych momentach. Tego sam uczył się od Maryi, która od „FIAT” ze Zwiastowania przez codzienne życie w Nazarecie, przez ból Ogrójca, drogi krzyżowej i śmierci swojego Syna, uczyła się zawierzenia i wiary w słowa Anioła, kiedy powiedział: „Pan z Tobą”. Takiej postawy, bł. Edmund, uczył się w codziennym życiu przede wszystkim przez dostrzeganie woli Bożej w radosnych i bolesnych doświadczeniach codzienności.
Sam doświadczając obecności Maryi i mając świadomość, że „bez Niej trudno byłoby nam żyć na tym świecie” zachęcał innych do praktykowania modlitwy różańcowej. W Dzienniku pod datą 9 września 1854 roku zanotował:
„Mówiłem jej, że dostanie ode mnie książeczkę o żywym różańcu i kartki z tajemnicami, aby się starała w swej rodzinnej wiosce to pobożne bractwo zaprowadzić. Dałem jej jeszcze medalik z Rzymu z Najświętszą Panną Niepokalanie Poczętą, który mi niegdyś Koźmian z Rzymu przywiózł jako przez samego Ojca św. poświęcony. Upomniałem ją, aby go na piersiach nosiła”.
Pieśń: Zdrowaś Maryjo
Ofiarowując medalik Maryi uczył oddania i zawierzenia Jej swojego życia, a pierwsze Służebniczki uczył przede wszystkim swoim przykładem. One patrząc na Jego gesty same uczyły się Maryję kochać i jak innych tej miłości uczyć. W dzisiejszym świecie tak ważne jest, abyśmy my – Służebniczki, ofiarowywały dzieciom różaniec i nakładały im Cudowny Medalik, aby chronił ich młode serca. W świecie stawiającym na kupowanie amuletów, znaków zodiaku itp., stawiajmy na wzór bł. Edmunda Bojanowskiego, który w różnych okolicznościach uczył siostry odmawiania modlitwy różańcowej – „Radziłem, aby zaczęły śpiewać różaniec” /Dziennik 1.07.1854 r./
Ważne też jest, w kontekście dzisiejszego maryjnego dnia, aby kolejny raz dostrzec to że, bł. Edmund Bojanowski,, nawiązując do Maryi, podkreślał wartość i godność kobiety. W Jego zapiskach znajdujemy taka notatkę:
„Jak bowiem wewnętrzne życie naszego ludu, jego religijność, jego zwyczaje i cała tradycja bowiem wewnętrzne życie naszego ludu, jego religijność, jego zwyczaje i cała tradycja rodzima jest wyłącznym dziedzictwem kobiet, tak i obyczaje, cnoty i wady ludu są kobiet zasługą lub winą”. /B-f-1, k.16/.
Wzywając wstawiennictwa bł. Edmunda powierzajmy wszystkie kobiety, aby umiały odkrywać swoją wartość przez pryzmat życia Maryi. Módlmy się też za wszystkie dzieci, które obdarowane zostają medalikami z wizerunkiem Maryi, aby nigdy nie zamieniły ich na talizmany czy amulety.
Litania do bł. Edmunda Bojanowskiego
s. M. Katarzyna Szulc
