Pieśń: Przeszedłeś przez życie
Uprzejmość jest owocem Ducha Świętego wyrażającym się w takim samym spojrzeniu na każdego człowieka, jako osobę, niezależnie od tytułu czy statusu społecznego. Bł. Edmund Bojanowski uprzejmości i serdeczności uczył się od najmłodszych lat od swoich rodziców i najbliższej rodziny. Jego dom był miejscem, gdzie bardzo chętnie gromadzili się różni ludzie. W sąsiedztwie, bł. Edmund od najmłodszych lat był postrzegany, jako chłopiec, później młodzieniec i mężczyzna, który szanował godność każdego człowieka. Pierwszy pozdrawiał, witał się, a jadąc do Gostynia chętnie zabierał sąsiadów. Jego uprzejmość wyrażała się też w serdecznym usposobieniu.
Żyjąc Ewangelią nigdy nie czynił wyjątków w gościnności oraz otwarciu drzwi domu i serca dla każdego. W Dzienniku odnajdujemy wiele jego refleksji:
„Podzieliłem się z nim moim obiadem, przy którym mię zastał, bo nie pojmuję, jak można w gościnności robić wyłączenia. Jeżeli jednych spraszamy na obiady, toć tych, których Bóg nadarzy, przede wszystkim ugościć winniśmy”. /Dziennik 9.IV.1853 r./
„Rano zesłał mi Pan Bóg ubogiego podróżnego chłopaczka, widać bardzo nieszczęśliwego. Dałem mu spodnie, kamizelkę i złp. 1, a od Teofila koszulę, bo jego dola tułania się śród takiej zamieci do żywego mię przejęła”. /Dziennik 13.XI.1854 r./
Ubodzy przychodzili do Edmunda z prośbą o pomoc, a On bardzo cierpiał, kiedy sam z braku pieniędzy musiał im odmówić. Szukał wtedy sposobu na pozyskiwanie funduszy, aby pomóc w inny sposób i nie zostawić kogoś w potrzebie. Właśnie takie sytuacje pokazują nam jego ewangeliczną wrażliwość oraz odwagę w proszeniu o pomoc dla słabszych, którzy sami, jak pisał, nie śmieją wyciągnąć ręki. Jego ewangeliczne spojrzenie na każdego pomagało mu przekraczać siebie w trudnych sytuacjach. Jego uprzejmość wyrażała się także w dyskrecji i uwadze na to, co kiedy trzeba, bądź nie powiedzieć. Nigdy niepotrzebnie nie komentował zachowania innych, aby nikogo nie skrzywdzić obmową. Ewangelia pomagała mu przekraczać granice, nie zamykała na odmienność drugiego człowieka, ale uczyła szanować drugich z ich różnym patrzeniem na otaczająca rzeczywistość. Szanował człowieka takim, jakim jest, ze względu na to, że jest stworzony na obraz i podobieństwo Boga.
„Wczoraj jedna babka niewidoma w klasztorze zatrzymała mię powiadając, ażebym dał na Mszę św. za duszę mej matki, ponieważ przyszła do niej we wigilię mego patrona i polecenie takowe jej dała. Dałem babce jałmużnę z prośbą o modlitwę i dam na Mszę św., bo nie śmiem babkę obwiniać o chęć wyłudzenia tym sposobem jałmużny, a wdzięcznym być jej winienem, iż mi synowski obowiązek przypomniała”. /Dziennik 18.11.1853 r./
W Jego Dzienniku odnajdujemy też wiele zapisów mówiących o radości z przeżytego dnia, co może świadczyć o jego wdzięcznym usposobieniu dostrzegającym dobroć Boga:
„Nie wiem, czy to zadowolenie, towarzyszące zwykle dopełnieniu każdej pracy, czy jakie dobre przeczucie, ale dziwnie czułem się swobodnym w duchu”. /Dziennik 21.11.1855 r./
Bł. Ojcze Edmundzie, cechowała Ciebie ogromna uprzejmość wobec każdego człowieka. Wyproś nam wrażliwe serca na obecność Chrystusa w każdym człowieku, a szczególnie pomóż nam dostrzec Go w tym, z którym jest nam trudno oraz w każdym samotnym i opuszczonym.
Litania do bł. Edmunda Bojanowskiego
s. M. Katarzyna Szulc
