Już rozpoczął się kolejny adwent. Wraz z adwentem rozlega się głos proroka tego okresu liturgicznego: „Było to w piętnastym roku rządów Tyberiusza Cezara. Gdy Poncjusz Piłat był namiestnikiem Judei, Herod tetrarchą Galiei, brat jego Filip tetrarchą Iturei i kraju Trachonu, Lizaniasz tetrarchą Abileny; za najwyższych kapłanów Annasza i Kajfasza skierowane zostało słowo Boże do Jana, syna Zachariasza, na pustyni. Obchodził więc całą okolicę nad Jordanem i głosił chrzest nawrócenia dla odpuszczenia grzechów, jak jest napisane w księdze mów proroka Izajasza: «Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego! Każda dolina niech będzie wypełniona, każda góra i pagórek zrównane, drogi kręte niech się staną prostymi, a wyboiste drogami gładkimi! I wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże»” (Łk 3, 1-6).

Głos św. Jana Chrzciciela jest konkretny i wymagający: „Już siekiera do korzenia drzew jest przyłożona. Każde więc drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, będzie wycięte i w ogień wrzucone” (Łk 3, 9). Dzięki prorokowi adwentowego czasu rozbrzmiewa pełne przejęcia uświadomienie, że oto już jest ten czas, który nie akceptuje zwłoki, nie godzi się na przewlekanie w czasie, ale już potrzebuje nawrócenia; żeby nie okazało się za późno. Św. Jan Chrzciciel pyta o czujność w codziennym życiu:
– jeśli jest kłótnia, to głos proroka wołającego na pustyni nakazuje zadać sobie pytanie: jak długo jeszcze, bo przecież – parafrazując słowa kapłana-poety – ludzie tak szybko odchodzą i może się okazać, że już jest za późno i nie ma odwrotu;
– jeśli jest niewierność i zdrada, to głos proroka wołającego na pustyni nakazuje zadać sobie pytanie: jak długo jeszcze, bo przecież ludzie tak szybko odchodzą i może się okazać, że jest już za późno i nie ma odwrotu;
– jeśli jest zniewalający nałóg, to głos proroka wołającego na pustyni nakazuje zadać pytanie: jak długo jeszcze, bo przecież darowany każdemu czas dobiegnie swego kresu i może okazać się, że jest już za późno i nie ma odwrotu;
– jeśli jest grzech, to głos proroka wołającego na pustyni nakazuje zadać sobie pytanie: jak długo jeszcze, bo przecież darowany każdemu czas dobiegnie swego kresu i może okazać się, że właśnie już teraz trzeba zdać sprawę z włodarstwa swego – przed Bogiem – Sędzią Sprawiedliwym.

Głos proroka wołającego na pustyni staje się wezwaniem do czujności – by przypadkiem nie okazało się, że jest już za późno i nie ma odwrotu. Nasze przyzwyczajenie jest tu niekiedy bardzo mylące. Tak przyzwyczailiśmy się, że spóźnienie można nadrobić; że przecież można wsiąść do następnego pociągu, gdy spóźniliśmy się na poprzedni; że można przyjść w innym terminie, gdy nie zdążyliśmy na umówione spotkanie. Tymczasem, skoro „już siekiera do korzenia drzew jest przyłożona” (Łk 3, 9) uświadamiamy sobie możliwość zaistnienia spóźnienia nie do nadrobienia. Czas adwentu rodzi słuszne pytanie: jak długo; jak długo jeszcze? – by nie okazało się, że jest już za późno i nie ma odwrotu.

Adwent skłania do decyzji, że oto nadszedł czas, by już teraz zacząć czynić dobrze, by już teraz zacząć kochać – by już teraz zdobyć się na miłość, która wszystko znosi i wszystko przetrzyma:
– że już nadszedł czas na miłość, która powinna okazać się silniejsza od jakichkolwiek zniechęceń i uprzedzeń;
– że już nadszedł czas na miłość, która powinna okazać się silniejsza od jakichkolwiek pomówień i waśni;
– że już nadszedł czas na miłość, która powinna okazać się silniejsza od jakichkolwiek słabości i grzesznych przyzwyczajeń;
– że już nadszedł czas na miłość, która powinna okazać się silniejsza od jakichkolwiek oznak rozleniwienia i pasywności;
– że już nadszedł czas na miłość, która powinna okazać się silniejsza od jakichkolwiek zranień zadanych nam przez przykre słowo i bolesny gest.
Wsłuchując w głos św. Jana Chrzcielna chcemy przeżywać adwent jako czas, w którym już najwyższa pora na przygotowanie drogi Panu i prostowanie ścieżki dla Niego.

ks. dr hab. Ireneusz Stolarczyk

 Obraz Myriams-Fotos z Pixabay