Sierpień to szczególny czas dla osób konsekrowanych. Jest to czas składania ślubów czasowych i wieczystych. Poprzez osobiste oddanie się Jezusowi osoby konsekrowane są wielkim bogactwem dla Kościoła, świata i poszczególnych społeczeństw: „w sercu Kościoła i świata klasztory zawsze były i nadal są wymownym znakiem komunii, gościnnym domem dla szukających Boga i spraw duchowych, szkołami wiary i prawdziwymi ośrodkami studiów, dialogu i kultury, które służą budowaniu życia kościelnego i społeczeństwa ziemskiego w oczekiwaniu na nadejście Królestwa niebieskiego” (Vita consecrata, nr 6).
Św. Jan Paweł II podkreślał, że osoby konsekrowane mają za zadanie przemieniać swoim życiem oblicze tego świata, a dokonać się to może jedynie przez osobiste nawrócenie. Stąd też droga rad ewangelicznych bardzo często jest nazywana drogą doskonałości, a stan życia konsekrowanego określany mianem stanu doskonałości. Świat potrzebuje dziś osób, które staną się znakiem innego życia, opartego na prawdzie i łasce osobistej przemiany i nawrócenia.
Obierając drogę rad ewangelicznych osoba konsekrowana czyni Chrystusa najgłębszym i absolutnym sensem swojego życia. Poprzez czystość upodabnia się do Jego dziewiczej miłości, w ślubie ubóstwa wyznaje postawę Jednorodzonego Syna, który wszystko otrzymał od Ojca i niczego nie zatrzymuje dla siebie, natomiast poprzez posłuszeństwo wyraża całkowite zawierzenie Bogu i podobnie jak Chrystus, który spełnia wolę Ojca, osoba konsekrowana „objawia wyzwalające piękno uległości synowskiej” (Vita consecrata, nr 21).
Osobiste uświęcenie osób konsekrowanych ma zawsze społeczny wymiar i przynosi pożytek tak Kościołowi, jak i światu bo tego właśnie świadectwa potrzebuje współczesny świat i ludzkość. Potrzebuje świadectwa Odkupienia, tak jak ono wpisane jest w profesję rad ewangelicznych. Dlatego Kościół od wieków postrzega śluby zakonne jako uprzywilejowaną drogę do świętości, bo, „nie jest dziełem przypadku, że w ciągu stuleci bardzo wiele konsekrowanych osób pozostawiło wymowne świadectwo świętości i wyróżniło się ofiarnością w realizacji szczególnie trudnych dzieł na polu ewangelizacji i służby” (Vita consecrata, nr 35). Można powiedzieć, że życie konsekrowane z jednej strony jest „zarezerwowane” tylko dla Boga, z drugiej zaś – jest również szczególną misją wobec świata. Osoby konsekrowane stają się misjonarzami, nieustannie pogłębiając w sobie świadomość, do czego zostały powołane i wybrane przez Boga. Ich styl życia wyraźnie wskazuje na ideał, który wyznają i z uznaniem głoszą. Tak więc, chcąc sprostać wymaganiom współczesnej cywilizacji, jest konieczne, by zakony pozostawały wierne charyzmatowi swoich świętych założycieli. Przez to, w świecie rozdartym przez wojny, nienawiść, niesprawiedliwe podziały społeczne i materialne, osoby konsekrowane są prawdziwymi nauczycielami solidarności, miłości i uczciwości.
Miesiąc sierpień to czas szczególny. Przez polską ziemię przemierzają maryjne pielgrzymki. Wraz z Maryją pielgrzymim trudem znaczą swoje życie osoby konsekrowane. Ich pielgrzymowanie to cicha, heroiczna i codzienna miłość Boga, wierna wiernością Maryjnego FIAT, aż tak autentycznego, że stają się solą ziemi i światłem świata – znakiem obecności Boga wśród swego ludu.
ks. dr hab. Ireneusz Stolarczyk
