W dniach 12-14 kwietnia 2024 r. w Zakopanem spotkały się siostry posługujące chorym. Tematem spotkania były słowa zaczerpnięte z Evangelium Vitae „Strzec ludzkiego życia i służyć mu”. Grupa licząca 15 osób była powiększona, dzięki mediom, o siostry pracujące w Niemczech (siostry brały udział w wykładach przez Internet).
Pierwszą część wykładów poprowadził pan dr hab. n. med., dr n praw. Jakub Pawlikowski. Omawiając zagadnienia etyczno- moralne rozpoczął od związku religii z umiejętnością leczenia chorych i od wagi duchowości w medycynie. Kolejno skupił się na trudnej „klauzuli sumienia” w zawodach medycznych. Omówił problem świętości życia i jego poszanowania od poczęcia do naturalnej śmierci, szczególnie związany z tym problem: „in vitro”, aborcji, eutanazji, uporczywej terapii a także współczesne zagadnienie związane ze zmianą płci. Lekarz nie tylko dzielił się szeroką wiedzą, ale i doświadczeniem człowieka wierzącego, który wymagania Ewangelii traktuje poważnie. Drugim wykładowcą był ks. dr hab. Grzegorz Godawa zajmujący się na co dzień pedagogiką. Tematem wiodącym była sprawa relacji międzyludzkich, w tym szczególnie zagadnienie bliskości. Wiadomo, że dotyk w medycynie jest obecny i dopuszczalny, mówił wykładowca, ale w tym chodzi jeszcze o coś więcej, o bliskość, która jest empatyczną obecnością. Omówił też współczesny problem indywidualizmu, który prowadzi do wyobcowania człowieka. Alternatywą takiej postawy jest postawa zdrowych relacji, które dążą do współuczestnictwa w życiu drugiego człowieka i wzajemnej pomocy. Nie jako ten kto mi zagraża, ale kto jest blisko mnie.
Wykłady miały charakter otwartych spotkań, w czasie których zadawano pytania, dzielono się refleksją i przeżywanym doświadczeniem zawodowym. Poruszana tematyka inspirowała do rozmów przy stole i poza nim. Siostry mogły spotkać się w swoim gronie, podzielić się przeżyciami z niełatwej pracy, wzajemnie wzmocnić i zmotywować do posługi chorym w dzisiejszej rzeczywistości.
Nie mniej ważnym czasem „bycia razem” była wspólna modlitwa, śpiew, Eucharystia, a swoistym dopełnieniem było wyjście w góry i do Sanktuarium na Krzeptówkach. Siostry przekazały sobie wiele radości i dobrej energii tak potrzebnej, gdy idzie się w codzienność pełną ludzkiego cierpienia i niedoli. Trzy dni minęły szybko. Siostry wyjechały z wdzięcznością za to kolejne ubogacające spotkanie i z nadzieją ze może za rok znów będziemy razem…
s. Radosława
