Dzień Kobiet. Kwiaty, życzliwe słowa i wzruszające życzenia… To doskonała okazja do refleksji nad godnością i powołaniem kobiety. Kościół zachęca, by przy tej właśnie okazji zrozumieć prawdę o kobiecie w łączności z prawdą o mężczyźnie i to w kontekście odwiecznego zamysłu Bożej Mądrości. Zarówno mężczyzna, jak i kobieta, od początku są osobami, w odróżnieniu od otaczającego ich świata. Niewiasta jest drugim „ja” we wspólnym człowieczeństwie. Od początku też jawią się oboje jako „jedność obojga”, co oznacza wyjście z pierwotnej samotności człowieka, w której nie znajdował on „pomocy do siebie podobnej” (Rdz 2, 20). W tej jedności dwojga mężczyzna i kobieta są od początku wezwani nie tylko do tego, aby żyć obok siebie czy nawet ze sobą, ale wezwani do tego, aby żyć wzajemnie jedno dla drugiego. Nie znaczy to, że Bóg stworzył ich jako istoty niekompletne.
„Bóg stworzył ich dla komunii osób, w której każde może być pomocą dla drugiego, ponieważ są równi jako osoby (kość z moich kości) i zarazem wzajemnie się uzupełniają ze względu na odmienność płci”
(Katechizm Kościoła Katolickiego, nr 17). Komplementarność i wzajemność to – zdaniem Jana Pawła II – dwie podstawowe cechy związku dwojga ludzi.
Już w pierwszych rozdziałach Biblii został ukazany zamysł Boga, aby między mężczyzną i kobietą istniała głęboka komunia. Jedność ta powinna być oparta na wzajemnym poznaniu i darze. Mężczyzna pragnie z kobietą prowadzić dialog na zasadzie całkowitej równości. W tym dialogu nikt nie może zastąpić kobiety. Pragnienie dialogu z kobietą wyraża okrzyk podziwu, jaki wyrywa się z ust mężczyzny na widok kobiety stworzonej przez Boga: „Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała” (Rdz 2, 23). Według Jana Pawła II jest to pierwszy okrzyk miłości, jaki rozległ się na ziemi.
Bóg stwarzając mężczyznę i kobietę na swój obraz i podobieństwo, chciał dla nich pełnego dobra, czyli szczęśliwości płynącej z uczestnictwa w Jego życiu. Stwórca chciał obdarzyć ich szczęściem nadprzyrodzonym. Niestety, przez grzech pierworodny człowiek odrzucił ten dar. Sam chciał, jak Bóg, znać dobro i zło (Rdz 3, 5). Grzech ten spowodował rozbicie jedności z Bogiem, a także doprowadził do rozbicia wewnętrznego w samym człowieku i między ludźmi. Człowiek przez grzech zniekształcił także odwieczny zamysł Boga co do relacji „bycia mężczyzną” i „bycia kobietą”, a także bycia we dwoje w komunii małżeńskiej. Od początku posłannictwa Chrystusa kobiety okazują wobec Niego i wobec całej Jego tajemnicy szczególną wrażliwość. Potwierdza się to zwłaszcza wobec tajemnicy paschalnej. To właśnie kobiety pierwsze znajdują się przy grobie (Mt 28, 6). One też zostały wezwane, aby prawdę o Chrystusie Zmartwychwstałym zwiastować Apostołom (Mt 28, 1-10).
Problematyka godności i powołania kobiety znalazła swoje szczególne miejsce w nauczaniu Soboru Watykańskiego II, zwłaszcza w 3 Konstytucji duszpasterskiej Gaudium et spes oraz w Dekrecie o apostolstwie świeckich Apostolicam actuositatem. Kościół zdaje sobie sprawę, jak bardzo społeczeństwo potrzebuje „geniuszu” we wszystkich sferach działalności społecznej, dlatego domaga się zniesienia wszelkich form dyskryminacji kobiety w środowisku pracy, kultury, polityki, a zarazem poszanowania dla swoistego charakteru kobiecości. W kontekście Dnia Kobiet należy więc mocno wyeksponować prawdę, że nieuprawnione pomieszanie ról kobiety i mężczyzny doprowadziłoby do zubożenia życia społecznego, a także do pozbawienia kobiety tego, co w sposób szczególny do niej należy.
ks. dr hab. Ireneusz Stolarczyk
