Uroczystość Zwiastowania Pańskiego, która w liturgii przypada 25 marca, na dziewięć miesięcy przed Bożym Narodzeniem, jest obchodzona jako Dzień Świętości Życia. Jan Paweł II we wprowadzeniu do encykliki Evangelium Vitae napisał: EWANGELIA ŻYCIA znajduje się w samym sercu orędzia Jezusa Chrystusa. Kościół każdego dnia przyjmuje ją z miłością, aby wiernie i odważnie głosić ją jako dobrą nowinę ludziom wszystkich epok i kultur (n. 1).
Żyjemy w czasie swoistego „zamachu” na życie ludzkie. W dobie naturalizmu i hedonizmu, w czasie podważania wartości życia, przez modlitwę i troskę o przekazanie prawdy o życiu możemy pomagać młodym stawać się miłośnikami życia.
W cytowanej encyklice odnajdujemy ważne przesłanie: Każdy człowiek właśnie ze względu na tajemnicę Słowa Bożego, które stało się ciałem (por. J 1, 14) zostaje powierzony macierzyńskiej trosce Kościoła. Dlatego też każde zagrożenie godności i życia człowieka głęboko wstrząsa samym sercem Kościoła, dotyka samej istoty jego wiary w odkupieńcze wcielenie Syna Bożego i przynagla Kościół, by pełnił swą misję głoszenia Ewangelii życia całemu światu i wszelkiemu stworzeniu (por. Mk 16, 15).
Podczas stworzenia świata Bóg wyróżnił człowieka jako osobę spośród innych stworzeń. Obdarował nas darem rozumu, wolnej woli i uzdolnił do miłowania. Dziś, kiedy ludziom się wydaje, że rozumem mogą pojąć wszystko, że sami mogą stać na straży życia i decydować o życiu innych, bardzo potrzeba odwołania do biblijnej koncepcji stworzenia człowieka jako osoby. Trzeba szczególnie akcentować uzdolnienie do miłowania, bo miłość zakłada ofiarę, przebaczenie, dawanie życia i ochronę życia. Głoszenie Dobrej Nowiny o życiu ludzkim jest dziś wezwaniem i koniecznością. Jak wskazał w encyklice Jan Paweł II: Głoszenie to staje się szczególnie naglące dzisiaj, gdy lęk budzą coraz liczniejsze i poważniejsze zagrożenia życia ludzi i narodów, zwłaszcza życia słabego i bezbronnego. Obok dawnych, dotkliwych plag, takich jak nędza, głód, choroby endemiczne, przemoc i wojny, pojawiają się dziś plagi nowe, przybierające nieznane dotąd formy i niepokojące rozmiary.
Bł. Edmund Bojanowski nazywany był „obrońcą wiary świętej” – bronił wiary w sercach ochrzczonych; przez powstanie ochronek dla dzieci chciał ochronić w ich sercach dar dziecięctwa Bożego otrzymany na chrzcie świętym. Wiarę cenił jako skarb i dlatego chciał ochraniać ją w sercach najmłodszych, by przez dzieci ewangelizować ich rodziny. Ucząc dzieci miłości do Boga jako Najlepszego Ojca pragnął, aby one tę prawdę zanosiły do rodzinnych domów w XIX wiecznej Polsce będącej pod zaborami. Stał się obrońcą godności dziecka Bożego w sercach ludzkich. Stał na straży życia. Można o nim powiedzieć, że był obrońcą życia. Nam, służebniczkom, powierzył zadanie pełnienia tzw. „usługi chrzestnej” wobec dzieci w ochronce i wobec ludzi, z którymi pracujemy i w środowiskach naszej posługi.
Wciąż odkrywamy tę ważną misję, aby troszczyć się o głoszenie prawdy o życiu ludzkim, modlić się o ochronę życia ludzkiego i wychowywać do poszanowania życia. To zadanie bardzo ważne i aktualne.
Głosić Ewangelię życia możemy też przez codzienną modlitwę, włączając się w Dzieło Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego. Podejmując codzienną modlitwę od dnia 25 marca do 25 grudnia 2021 roku zobowiązujemy się do ochraniania życia poczętego, nienarodzonego dziecka.
Aby zapoznać się z inicjatywami Duchowej Adopcji zachęcamy do odwiedzenia strony www.duchowa-adopcja.pl
Stańmy na straży życia, wszak jak mówił bł. Edmund Bojanowski „życie piękne ma człowiek wtedy, gdy jest otwarty na Boga”.
