Żyjcie mistyką spotkania, zdolnością odczucia i wysłuchania innych ludzi
Współczesność fascynuje, ale też częściej zdumiewa. Ileż to razy niepokoi postawa ukazująca w bliźnim nie pomoc, tylko przeszkodę. Coraz częściej dominuje przekonanie, że „sam zrobię lepiej”, „sam zrobię szybciej”, że „trudno się dogadać i ciężko zrozumieć”. Odnosi się wrażenie, że nową strategią szatana staje się takie inwestowanie w nasz indywidualizm, byśmy nie byli zdolni być razem; takie akcentowanie osobistych potrzeb, by te innych postrzegać, jako zagrożenie dla naszych interesów; takie oddalenie nas od siebie, by jedyną możliwością spotkania było udawanie kogoś, kim w rzeczywistości się nie jest.
W tej sytuacji potrzebna jest pogłębiona refleksja nad naszymi relacjami, odszukanie tej siły, która dokona przemiany indywidualizmu w komunię osób. Słowo „komunia” jest trudne do przetłumaczenia na język polski. Jest to coś więcej niż jedność, wspólnota, więzy, relacje. Najczęściej określenie to odnosimy do przyjęcia Ciała i Krwi Jezusa. Jest to więc owoc Eucharystii. Do całości modlitwy eucharystycznej należy epikleza. Ma ona dwie części. Pierwszą kapłan odmawia bezpośrednio przed konsekracją. Wyciągając ręce nad darami wypowiada słowa: „Uświęć te dary mocą Ducha Świętego, aby stały się dla nas Ciałem i Krwią Twojego Syna Jezusa Chrystusa”. Kilka chwil po konsekracji kapłan wypowiada słowa drugiej części tejże modlitwy: „Pokornie błagamy, aby Duch Święty zjednoczył nas wszystkich, przyjmujących Ciało i Krew Chrystusa”. Ta modlitwa kieruje nas w stronę celu Eucharystii i podkreśla sens uczestnictwa w każdej Mszy Świętej. Przyjęcie Ciała i Krwi Chrystusa to nie koniec dzieła przemiany – ma ono prowadzić do komunii braci i sióstr w Kościele, jako Mistycznym Ciele Jezusa. Celem Eucharystii nie jest jedynie sprawienie, by Chrystus stał się obecny pośród nas i został przyjęty do naszego serca. Ostatecznym Jej celem jest przemiana nas, często zagubionych i rozproszonych, w żywy Kościół, dlatego osobisty akt, jakim jest przyjęcie Ciała i Krwi Chrystusa, ma doprowadzić do jedności braci i sióstr w Kościele. O to modlił się Jezus w wieczerniku, prosząc Ojca o jedność Kościoła. To Jezus ustanowił Eucharystię, by zmienić każdego z nas indywidualnie i dokonać jednocześnie przemiany nas wszystkich we wspólnotę, która nie jest więc nieokreśloną ideą, ale żywą jednością wyrażoną w stylu życia poszczególnych jej członków.
Papież Franciszek posyła nas w ten trudny, promujący indywidualizm świat z konkretnym zadaniem: „Życie z pasją chwilą obecną oznacza stawaniem się „mistrzami komunii”, „świadkami i budowniczymi tego «projektu komunii», który znajduje się na szczycie historii człowieka według Boga”. W społeczeństwie konfliktu, trudnej koegzystencji różnych kultur, ucisku wobec najsłabszych, nierówności, jesteśmy wezwani do zaoferowania konkretnego wzoru wspólnoty, który poprzez uznanie godności każdej osoby oraz dzielenie się darem, jaki niesie każdy z nas, pozwala na życie w relacjach braterskich. (…) Żyjcie mistyką spotkania, „zdolnością odczucia, wysłuchania innych ludzi. Zdolnością wspólnego poszukiwania drogi, metody”, pozwalając się oświecić relacją miłości, która ma miejsce między Trzema Osobami Boskimi (1J 4,8) jako wzór wszelkich relacji osobowych” (Papież Franciszek, Świadkowie radości. List apostolski do osób konsekrowanych z okazji roku życia konsekrowanego, Watykan, 21 listopada 2014 r.).
Nasza odpowiedź na indywidualizm i podziały współczesnego świata jest konkretna: żyjemy Eucharystią, przez Komunię Świętą przemieniamy siebie i tworzymy tę więź, która czyni nas Mistycznym Ciałem Chrystusa. Przemieniamy podzielony świat świadomi, że najskuteczniejszą obroną przed zakusami szatana jest rezygnacja z siebie w miłości do bliźniego; wierzymy, że jesteśmy sobie potrzebni.
Ks. dr hab. Ireneusz Stolarczyk
