Dzień pierwszych ślubów zakonnych był wielkim i wyczekiwanym dniem przez dwie nasze nowicjuszki – s. Magdalenę Walczak i s. Annę Czechura. W wigilię Uroczystości Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, 14 sierpnia 2024 r., podczas uroczystych nieszporów, którym przewodniczył ks. Ireneusz Stolarczyk – kapelan domu generalnego, odbyło się poświęcenie habitów, welonów, krzyży i różańców. Ksiądz Kapelan podzielił się swoją refleksją o stroju zakonnym, wspominając moment swoich własnych obłóczyn. Również w czasie nieszporów przyjęłyśmy dodatkowe imię „Maria”, które odtąd będziemy nosić wraz z naszym imieniem.
Otrzymanie od Matki Generalnej habitu i różańca, było dla mnie bardzo wzruszającym momentem przyobleczenia się w „nowego człowieka” oraz uświadomienia sobie misji wskazywania na Królestwo Boże bardziej życiem niż słowem.
15 sierpnia o godzinie 11.00 odbyła się uroczysta Msza Święta, podczas której przez złożenie profesji zakonnej oddałyśmy swoje życie Panu Bogu. Po Ewangelii prosiłyśmy Kościół o włączenie nas do Zgromadzenia Sióstr Służebniczek, a następnie Ks. Kapelan Ireneusz wygłosił homilię, po której rozpoczął się obrzęd profesji.
Kiedy wypowiadałam formułę profesji oraz gdy drżącymi rękami składałam ją w ręce Matki Generalnej, moje serce było pełne radości i wdzięczności za dar powołania, ale miałam też świadomość, że to nie tylko dar, ale i zadanie. Profesja jest dla mnie odpowiedzią na miłość Jezusa, który pierwszy mnie umiłował i zaprosił do zjednoczenia się z Nim oraz towarzyszenia Mu poprzez konsekrację zakonną. Mimo że profesję złożyłam na rok, to w sercu pragnę już na zawsze ofiarować Panu Bogu swoje życie.
Bardzo ważnym momentem było też dla nas otrzymanie znaków profesji, czyli granatowego welonu, krzyża i Konstytucji Zgromadzenia.
W momencie, gdy otrzymywałam krzyż, bardzo głęboko dotknęły mnie słowa „Ukrzyżowana razem z Chrystusem nie żyj już dla siebie, ale dla Tego, który dla ciebie umarł i zmartwychwstał”.
Pomnożeniem naszego szczęścia było odnowienie profesji przez siostry juniorystki. Jest to dla nas ogromna radość, że wspólnie mogłyśmy świętować nasze oddanie się Chrystusowi.
s. M. Magdalena Walczak – neoprofeska
