Aby rozpoznać swoje powołanie. Trzeba „coś” opuścić, aby „coś” wybrać. W dniach 16-19 lipca 2020 r. w Częstochowie spotkały się odważne kobiety, aby podjąć refleksję nad swoim życiem i powołaniem. Wybrały rekolekcje rozeznania powołania, aby spotkać się z pragnieniami swojego serca oraz z pragnieniem Jezusa odnośnie ich życia. Pragnienie rozeznania woli Bożej przyprowadziło 5 dziewcząt do naszego domu zakonnego sióstr służebniczek w Częstochowie. Na te cztery dni nasz dom był miejscem modlitwy i trwania we wspólnocie. Duchowym przewodnikiem był o. Mihovil Filipović, SMM – ze Zgromadzenia Misjonarzy Monfortianów. W skierowanym słowie mówił m.in.

Miłość rodzi się realizuje przez pragnienia. Maryja pomaga nam przyjąć Jezusa jak Ona. Kiedy rozeznajemy swoje powołanie potrzeba nam prosić Maryję, aby rozszerzała nasze serce dla Boga.

Podczas dni ciszy i modlitwy Słowem Bożym i adoracji modliliśmy się za siebie. Magdalenie, Natalii, Dorocie, Magdalenie i Klaudii modlitwą i rozmową towarzyszyły, z duchowym wsparciem domowej wspólnoty, s.M. Karolina Dobosz i s.M. Katarzyna Szulc .

Oto świadectwa niektórych uczestniczek rekolekcji:

Rekolekcje powołaniowe „Spotkanie dwóch pragnień” były dla mnie niesamowitym duchowym przeżyciem. Po raz pierwszy spotkałam „żywe” Siostry, z którymi mogłam porozmawiać! Wszystkie są tak bardzo ciepłe i widać, jak bardzo są szczęśliwe żyjąc na chwałę Bożą. Nauczyłam się także modlitwy Słowem Bożym i fascynujące jest dla mnie jak bardzo jest Ono żywe. Szczególnie w tym momencie doświadczyłam, że Pan Bóg ciągle do nas wszystkich przez Nie przemawia! Mimo intensywnego czasu, wypełnionego modlitwą i konferencjami, po tym dziwnym dla wszystkich czasie pandemii, zdalnych studiów i różnych życiowych zawirowań odkryłam w sobie niesamowity spokój i szczęście, takie od środka, którego tak bardzo mi brakowało. Jestem szalenie wdzięczna wszystkim osobom, dzięki którym zdecydowałam się wyjechać na te rekolekcje,  Siostrom, które je zorganizowały i były zawsze do naszej dyspozycji, Ojcu za wspaniałe konferencje oraz Siostrom, które nas przyjęły pod swój dach i sprawiły, że czułam się jak w domu!

Magda

Przyznam, że na rekolekcje jechałam z dozą niepewności, była to swego rodzaju podróż w nieznane, jednak wiem, że tych dni z pewnością nie zapomnę. Był to świetny czas, który pozwolił mi się wyciszyć. Doświadczyłam znanej prawdy, że Bóg mówi w ciszy i czas rekolekcji pozwolił mi go usłyszeć. Miałyśmy dużo swobody. Siostry pozwoliły nam przeżyć ten czas w taki sposób, jaki tego każda z nas potrzebowała. Rozmowy z nimi pozwoliły mi zobaczyć prawdziwy obraz życia zakonnego. Nie było dla sióstr tematów niewygodnych czy tabu, mogłyśmy zadać im każde, nawet najgłupsze pytanie. Siostry zadbały aby był czas na wszystko; rozmowy, ciszę, modlitwę, odpoczynek, jedzenie, naukę. Czy zyskałam pewność co do swojego powołania? Nie, ale nie jechałam na rekolekcje z myślą, że tą pewność muszę uzyskać. Dowiedziałam się za to wielu rzeczy o Bogu i samej sobie, które dotąd albo mi umykały, albo które ignorowałam, bojąc się stanąć twarzą w twarz z prawdą.  Gdybym dziś ponownie stanęła przed wyborem czy jechać, nie zastanawiałbym się ani przez chwilę. Jestem ogromnie wdzięczna Bogu i Siostrą za ten czas.  

Natalia