Dobry Bóg aby powiedzieć człowiekowi o swojej wielkiej i niezmiennej miłości w odpowiednim czasie i miejscu daje świadków czyli tych, którzy doświadczając Jego miłości stają się znakiem dla innych. Stają się natchnieniem do dobrego i odpowiedzialnego życia. Dobrym Aniołem na czas niewoli w naszej Ojczyźnie stał się

Edmund Bojanowski, który był otwarty na Boga – w tej otwartości zdaje się tkwić jego Tajemnica Świętości.

Czytając życiorys bł. Edmunda Bojanowskiego, który jest założycielem Zgromadzenia Sióstr Służebniczek BDNP, można się zastanawiać skąd On czerpał siły i pomysły do służby drugiemu człowiekowi.

Rzeczywiście Bojanowski spieszył z pomocą biednym, odwiedzał chorych, którym poświęcał dużo czasu, oraz zatroszczył się o dzieci, które pozostawały bez opieki rodziców lub były sierotami. To właśnie dla nich stworzył ochronkę, miejsce, gdzie mogły się w pełni rozwijać duchowo, umysłowo i fizycznie. Ludzie współcześni Edmundowi patrzyli z podziwem na te wszystkie dzieł, które on podejmował. Przecież był on całe życie naznaczony cierpieniem spowodowanym choroby, utratą bliskich osób i innymi trudami dnia codziennego Skąd ten fizycznie słaby człowiek miał tyle w sobie mocy? Czytając jego dziennik bardzo szybko możemy zauważyć, co było jego źródłem siły. Edmund bardzo często, prawie codziennie uczestniczył w Mszy Św., mimo że miał kilka kilometrów do kościoła i drogę tę trzeba było przebyć pieszo. Kościół na Świętej Górze w Gostyniu stał się jego drugim domem, spędzał tam wiele godzin. Eucharystia była najważniejszym wydarzeniem danego dnia. Przyjmując Jezusa w komunii Edmund łączył się z Nim ciałem i duszą.

Życie bł. Edmunda Bojanowskiego przypada na czasy niepokojów, ucisków i zrywów powstańczych pierwszej połowy XIX wieku. Urodził się 14.11.1814 r. w Grabonogu koło Gostynia, w ówczesnym Księstwie Poznańskim, w głęboko religijnej i patriotycznej rodzinie ziemiańskiej. Atmosfera panująca w rodzinie i postawy rodziców tak wpłynęły na kształt jego osobowości, że:

„miłość Ojczyzny była dla niego pierwszą po miłości Boga”.

Rodzice przekazali mu także gorącą i żywą wiarę. W szczególny sposób wszczepili w jego świadomość bezgraniczne zawierzenie Opatrzności i Miłosierdziu Bożemu oraz cześć i miłość do Maryi, które charakteryzowały całe jego życie duchowe, nastawione na coraz pełniejszą realizację woli Bożej.

Ze względu na wątłe zdrowie bł. Edmund nie mógł uczęszczać do szkoły publicznej, lecz pobierał nauki od nauczycieli domowych. Jako młody człowiek z zapałem podjął studia najpierw na Uniwersytecie Wrocławskim w latach 1832-1835, a po śmierci rodziców kontynuował je na Uniwersytecie w Berlinie w latach 1836-1838. Studiował filozofię, historię sztuki, psychologię, logikę i poezję. Największą jego pasją stała się literatura. Już jako student pisał artykuły o kulturze polskiej, tłumaczył poezję czeską i serbską, a także „Manfreda” Byrona. Zbierał także pieśni ludowe polskie i innych krajów słowiańskich. Mimo wybitnych zdolności bł. Edmund musiał przerwać studia z powodu bardzo poważnej choroby płuc. Oznaczało to dla niego wielką stratę również dlatego, że stracił grono przyjaciół, z którymi czuł się duchowo spokrewniony.

Po powrocie do rodzinnego Grabonoga w roku 1838 rozwijał nadal talent pisarski i aktywnie włączył się w nurt pracy społecznej światłych Wielkopolan, której celem było moralne, kulturalne oraz ekonomiczne odnowienie polskiej wsi. Punktem przełomowym w życiu bł. Edmunda była epidemia cholery w roku 1849, która doprowadziła zubożałą ludność wiejską do nieopisanej nędzy i osierociła wielką liczbę dzieci. Wówczas bł. Edmund z narażeniem życia, dniem i nocą pielęgnował chorych, za własne oszczędności kupował biednym wieśniakom żywność i lekarstwa oraz sprowadzał do chorych lekarza i kapłana z posługą sakramentalną.