Kim są nieumiejętni i dlaczego mamy ich pouczać?
Nieumiejętni to my wszyscy, chociaż tak na pierwszy rzut oka trudno to przyjąć, a przecież każdy z nas potrzebuje nauczania. Z perspektywy czasu widzę, że często chcę iść przez życie o własnych siłach licząc na swoją wiedzę i doświadczenie. Bezokolicznik łaciński ignorare oznacza, nie wiedzieć, nie znać. Zatem nieumiejętny to ktoś, kto potrzebuje, aby inny pomógł mu poznać, dowiedzieć się i doświadczyć.
Od najmłodszych lat jesteśmy pouczani. Słuchanie towarzyszy nam od pierwszych chwil naszego życia, kiedy przyjmujemy to, co mówią nam rodzice, dziadkowie, czy wychowawcy. Dorastając i wkraczając w dorosłość wydaje się nam, że wiemy już więcej i nie zawsze jesteśmy skorzy do słuchania, natomiast bardziej chcemy działać i innych pouczać.
W praktyce tego uczynku jesteśmy zaproszeni do tego, aby uczyć nie tylko słowem, ale przede wszystkim przykładem życia. A to jest wielka sztuka. Zachęcał do tego bł. Edmund Bojanowski, kiedy zanotował, że „dzieci nie słowem, ale życiem uczyć trzeba jak żyć mają”. Często myślę, że to przekazane nam słowo jest nieustanną zachętą do dawania świadectwa w codzienności. Być może stają nam przed oczami osoby, którym dużo zawdzięczamy, którzy stali się naszymi nauczycielami. Ja często wracam do moich pierwszych chwil życia zakonnego, jak moje współsiostry swoim przykładem pouczały mnie – nieumiejętną, jak wykonywać zwyczajne domowe obowiązki. Pośród mojej pierwszej wspólnoty byłam „nieumiejętna życiowo” i dzięki temu, że mówiłam: „Nie wiem”, „Nie umiem tego zrobić”, „Proszę, pomóżcie” – siostry stawały się moimi nauczycielkami. Noszę w sercu ogromną wdzięczność do każdej, która nie otwierała szeroko oczu i nie mówiła „To Ty tego nie wiesz? To jakiś skandal nie wiedzieć, jak się sprząta, myje okna, itp.” Nie czułam się oceniana i osądzana. Szalenie ważne jest tak nauczać, aby ta druga osoba nie czuła się upokorzona i gorsza, ponieważ wtedy szybciej się nauczy, by potem stać się tą, która z cierpliwością pokaże i wytłumaczy.
Św. Paweł w Liście do Kolosan zachęca: „Słowo Chrystusa niech w was przebywa z całym swym bogactwem; z wszelką mądrością nauczajcie i napominajcie samych siebie przez psalmy, hymny, pieśni pełne ducha, pod wpływem łaski śpiewając Bogu w waszych sercach” (Kol 3,16). Słowo Boże mówi nam, że nauczanie i napominanie to dwie strony tego samego wysiłku. Jest on wspomagany przez modlitwę i przyjmowanie łaski Bożej. Owocuje spojrzeniem na świat oczami wiary.
Nieumiejętna to ja, dlatego codziennie słucham Słowa Bożego i chcę, aby we mnie przebywało, abym stawała się bardziej dojrzała w wierze.
Podziękuj dzisiaj za tych, którzy byli twoimi nauczycielami, którzy z cierpliwością, ze spokojem pokazywali, tłumaczyli, pouczali. Bierz z nich przykład i nie bój się czynić podobnie.
