Od 22 października 2020 roku doświadczamy swoistego ataku na godność kobiety. I wcale nie dlatego, że Trybunał Konstytucyjny wydał wyrok mówiący, że aborcja eugeniczna jest niezgodna z Konstytucją. Atak na godność kobiety to takie wulgarne słowa jak np. „piekło kobiet” czy inne mówiące, że to drugi człowiek ma decydować o tym, czy ktoś będzie żył. Jakby człowiek był stwórcą, a nie stworzeniem. Bóg każdemu wyznaczył miejsce na ziemi. Kobietę i mężczyznę wyróżnił stwarzając ich na swój obraz i podobieństwo. Przez akt stworzenia człowiek stał się obrazem i podobieństwem Boga, co na przestrzeni wieków powoduje powstawanie pytań o wartość i sens życia człowieka. Prowadzą nas one do stwierdzenia, że człowiek nie może siebie ostatecznie pojąć i zrozumieć bez Boga. W adhortacji Christifideles laici św. Jan Paweł II przypomniał prawdę, że wedle Bożego planu każda ludzka istota jest życiem, które stale wzrasta, począwszy od pierwszej iskierki istnienia aż do ostatniego tchnienia[1].
Wiedza o człowieku, jako o osobie zdobywana jest na różne sposoby. Można czynić to wychodząc od wiedzy potocznej i poprzez czynione eksperymenty dochodząc aż do wiedzy filozoficznej, dociekającej istoty i natury człowieka. Obok tych pojęć w chrześcijaństwie dodatkowo uwzględniamy wiedzę teologiczną, która odnosząc się do Objawienia, wskazuje na pełnię człowieka w Jezusie Chrystusie. Dlatego konieczna jest interpretacja teologiczna, aby w pełni wyjaśnić koncepcję osoby. Szczególne powołanie człowieka do pełni życia wykracza daleko poza doczesność. W sensie normatywnym polega na uczestnictwie w życiu samego Boga. Św. Jan Paweł II podkreślił, że wzniosłość tego nadprzyrodzonego powołania ukazuje wielkość i ogromną wartość ludzkiego życia, także w jego fazie doczesność[2].
Spoglądając na życie i zaangażowanie apostolskie bł. Edmunda Bojanowskiego dostrzec możemy jego swoistą koncepcję człowieka zakorzenioną w biblijnej historii początku. Żyjący sto lat przed Soborem Watykańskim II bł. Edmund Bojanowski wskazywał na wartość życia od pierwszych jego chwil. Jego zdaniem istota takowego niemowlęcia jest jeszcze na ten czas jednolitą i jakoby w kłębek zwiniętą wszystkością, jest jeszcze bez wszelkich odcieni swego przyszłego rozwinięcia[3]. W codzienności doświadczał tego, że człowiek jest jedynym stworzeniem, jakiego Bóg chciał dla niego samego, bo ostateczne źródło godności odnajdujemy w akcie stworzenia. Odkrywając wartość osoby bł. Edmund Bojanowski wyraził przekonanie, że najważniejszym celem wychowania jest, aby człowiek stał się obrazem i podobieństwem Boga na ziemi[4]. Dziś można powiedzieć, że stał na straży ochrony życia poczętego oraz stał na straży życia do ostatnich jego chwil. Będąc zatroskany o jednanie się z Bogiem w obliczu choroby starał się w czasie epidemii przygotowywać chorych do sakramentów, a do umierających sprowadzać kapłana. Odważnie posyłał pierwsze Służebniczki do zarażonych, aby nie tylko opatrywały rany, pomagały wracać do zdrowia, ale żeby pomagały przeżywać te wydarzenia w duchu wiary.
Bł. Edmund Bojanowski podkreślał, że godność i wartość kobiety nawiązuje do Maryi. Odnajdujemy notatkę pokazującą jak odpowiedzialność płynie z natury kobiety: jak bowiem wewnętrzne życie naszego ludu, jego religijność, jego zwyczaje i cała tradycja bowiem wewnętrzne życie naszego ludu, jego religijność, jego zwyczaje i cała tradycja rodzima jest wyłącznym dziedzictwem kobiet, tak i obyczaje, cnoty i wady ludu są kobiet zasługą lub winą[5]. Dziś, w obliczu ogromnego ataku na życie ludzkie, na rodzinę oraz rolę kobiety i mężczyzny, bardzo aktualnym zadaniem staje się idea ochrony człowieka, którą bł. Edmund łączy z domem.
Młode kobiety, zdaniem Bojanowskiego, przez swój wrodzony instynkt macierzyński kochają dzieci, a mężczyzna swym rześkim usposobieniem podoba sobie zawsze więcej we widocznym czynie i doraźnym słowie, niż spokojnym nad rzeczą zastanowieniu[6].
Zadaniem kobiety według tego „Strażnika Życia” jest ochrona wartości religijnych i narodowych poprzez przekazywanie ich wychowując do życia zgodnie z tymi wartościami w wymiarze osobistym, rodzinnym, społecznym i narodowym. Rola kobiety jest niezastąpiona. Niewiasta jest żywym przybytkiem Piękna, Miłości, Życia (jako dawczyni życia i żywicielka – jako Wychowawczyni i dziedzicząca wszelkie tradycje – jako nie znająca rozdziału, abstrakcji, lecz wszystko pojmująca w życiu i zrosłości wszelkich żywiołów). Jest zarazem wyrazem miłości. Piętno młodości, Piękna (poezja). Miłość (łagodność życia). W Niewieście odbija się to piętno najwyraźniej – Stąd Najświętsza Panna Królową – poszanowanie niewiast – ich górowanie moralne[7].
Niewiasta jest Kapłanką w tym kole – namiestniczką Bogarodzicy. Ona jest zachowawczynią tradycji – jest wcieloną Naturą, wcieloną Ojczyzną fizycznie i duchowo, jest Karmicielką niemowląt, żywicielką rodziny. Ona przyodziewa – opatruje fizycznie i duchowo potrzeby jest wychowawczynią[8].
Życie bł. Edmunda staje się natchnieniem, aby w dniach walki, jaka się toczy o ochronę życia nienarodzonych, trwać na modlitwie i bronić je wtedy, kiedy jest najbardziej atakowane.
s.M. Katarzyna Szulc
[1] Jan Paweł II, Christifideles laici. Posynodalna adhortacja apostolska o powołaniu i misji świeckich w Kościele i świecie dwadzieścia lat po Soborze Watykańskim II, Rzym 1988, nr.48.
[2] Jan Paweł II, Evangelium Vitae. O wartości i nienaruszalności życia ludzkiego, 1994 nr.2.
[3] B-h-1, k.35
[4] B-h-1, k18v
[5] B-f-1, k.16
[6] B-f-1, k.18v
[7] B-i-1, k.15v
[8] B-i-1, k1
