Dębica należała wówczas do małych, ubogich miasteczek galicyjskich o charakterze rolniczym. Ochronka przeznaczona była dla ok. 80 dzieci, zdarzało się, że uczęszczało do niej ponad 100 podopiecznych. W godzinach wieczornych siostry prowadziły dla starszych naukę czytania i pisania oraz szwalnię dla dziewcząt. Posługiwały wśród ubogich i chorych, odwiedzając ich w domach. Przygotowywały też do pierwszej spowiedzi i Komunii św. dzieci, które nie uczęszczały do szkoły.

Ze względu na nieprzychylną politykę zaborców od roku 1891 siostry służebniczki w Dębicy zaistniały jako samodzielna gałąź nowego zgromadzenia Służebniczek Dębickich. Dom zaczął pełnić funkcję domu macierzystego i generalnego, przy którym od 1891 funkcjonował nowicjat. Pierwszą przełożoną generalną została wybrana M. Maria Filipiak (1891-1902). Założyła ona ponad 30 domów filialnych, na tzw. Wschodnich Kresach, co świadczyło o znacznym rozwoju liczebnym Zgromadzenia. W Dębicy wybudowano męską bursę gimnazjalną, w której siostry posługiwały przez wiele lat.  Na prośbę proboszcza dębickiej fary, ks. Eugeniusza Wolskiego, służebniczki podjęły na krótko pracę handlową w sklepiku i w mleczarni. Po śmierci M. Marii Filipiak jej następczynią została M. Dorota Biendara (1902-1938). Zabiegała ona o opracowanie Konstytucji Zgromadzenia Służebniczek Dębickich i zatwierdzenie tegoż Zgromadzenia na prawie papieskim.

Po odzyskaniu niepodległości służebniczki podjęły pracę w szpitalach i klinikach psychiatrycznych. W Dębicy siostry skoncentrowały swoją działalność na najbardziej koniecznych potrzebach miejscowej ludności, oprócz pracy w ochronce, gdzie przebywało nawet ok. 140 dzieci, prowadziły szpital epidemiczny i pracowały w bursie. W związku z szybkim rozwojem liczebnym Zgromadzenia w 1925 roku M. Dorota przystąpiła do budowy nowego domu macierzystego przy ul. Krakowskiej 15, z przylegającym do niego kościołem. Prace te zostały uwieńczone uroczystym poświęceniem nowego budynku i kościoła klasztornego w 50 – tą rocznicę przybycia służebniczek do Dębicy (2 VIII 1932). W latach kryzysu gospodarczego, mimo trudności i bezrobocia, służebniczki włączały się w kolejne obszary działalności społeczno – religijnej. Posługiwały dzieciom w drugiej ochronce na terenie koszar wojskowych. W okresie wakacyjnym prowadziły półkolonie dla dzieci pracowników kolei, festyny i zabawy letnie. Współpracowały z diecezjalnymi organizacjami KSMŻ i KSK oraz „Caritas”. W klasztorze siostry szkoliły instruktorki, organizowały Tygodnie Miłosierdzia, kursy szycia, haftu i ortografii, pomagały w prowadzeniu rekolekcji zamkniętych dla różnych stanów np. młodzieży żeńskiej czy inteligencji wojskowej. Działalność służebniczek została zauważona przez władze państwowe. W aktach Ministerstwa istnieje m.in. taka opinia o pracy sióstr w Dębicy w latach 1922-1938: „Przy klasztorze prowadzona jest ochronka dla dzieci, w klasztorze udziela się pomocy sierotom, ubogim, starcom, kalekom; w ochronce prowadzi się kursy szycia, hafciarstwa, robót ręcznych, gotowania itp. Klasztor rozwija dużą działalność filantropijną z dużym poświęceniem się sióstr zakonnych”. Ze strony kościelnej Służebniczki Dębickie uzyskały potwierdzenie, którym był Dekret pochwalny i zatwierdzający nowe Konstytucje na 6 lat, wydany przez Ojca Świętego Piusa XI (13 VII 1929). Definitywną aprobatę papieską Zgromadzenie otrzymało 2 III 1937 roku.

Z chwilą wybuchu II wojny światowej siostry dostosowały swoją działalność do aktualnych potrzeb społeczeństwa. Od września do końca listopada 1939 roku, w ciągu całej doby, przygotowywały na stacji kolejowej posiłki dla transportowanych przez Dębicę jeńców, zaś do początku grudnia gotowały i zanosiły obiady dla przetrzymywanych w pobliskich koszarach jeńców. Dla nich też wystarały się u Niemców o przepustki i możliwość spowiedzi i komunii świętej. Przy furcie klasztornej udzielano pomocy w formie posiłków, noclegów, ubrań dla żołnierzy i uciekinierów, których przybywało od kilkunastu do kilkudziesięciu dziennie. W klasztorze znajdowali schronienie wysiedleńcy z Poznańskiego, księża, a także dzieci, również żydowskie. Służebniczki we współpracy z księżną Heleną Jabłonkowską włączyły się ponadto w działalność konspiracyjną AK oraz organizowanie pomocy żywieniowej więźniom z Pustkowa, jak i tarnowskiemu seminarium. Do końca wojny kilka sióstr na terenie klasztoru pracowało w szpitalu epidemicznym założonym przez Niemców. W mieście zorganizowano ponadto dla najbiedniejszych dzieci dożywianie. W latach 1940 – 1947 siostry prowadziły na terenie klasztoru kuchnię „Caritas” dla ludności wysiedlonej, miejscowej inteligencji i biednych z terenu parafii. Liczba korzystających z posiłków wahała się od 250 do 700 osób dziennie. Liczba dzieci w przedszkolu dochodziła wtedy do 170, oprócz tego z dożywiania korzystało 200 dzieci. W wojennych latach Zgromadzeniu przewodziła M. Brygida Grzegorczyk (1938-1950).

Następny czas próby Zgromadzenie przeżywało w latach pięćdziesiątych ubiegłego stulecia, gdy przełożoną generalną była M. Joela Piłat (1950-1959). Dnia 24 VIII 1954 władze komunistyczne odebrały siostrom klasztor i przeznaczyły go na szpital powiatowy, a następnie na szpital dla nerwowo i psychiczne chorych. Zarząd generalny, nowicjat i pozostałe siostry zostały przemocą przewiezione do budynku szpitala przy ul. Wielkiego Proletariatu 8-10 (obecnie ul. E. Bojanowskiego), w warunki bardzo trudne. Siostry zamieszkały w barakach. W latach komunizmu, władze państwowe ograniczały działalność zgromadzeń zakonnych, spychając je na margines życia społecznego, dlatego w tym czasie odebrano służebniczkom prowadzenie ochronek, prace w bursach, internatach, domach dziecka i szpitalach. Z tej przyczyny siostry na szerszą skalę zaangażowały się w duszpasterstwo parafialne: podjęły katechizację w salkach katechetycznych, prace w kościele jako zakrystianki i organistki oraz na plebaniach jako kucharki, nadal też posługiwały chorym w środowisku. Funkcję przełożonej generalnej pełniła wówczas M. Epifania Wróbel (1959-1977), która w 1971 założyła pierwszą zagraniczną placówkę w Danii.

Zgromadzenie, mimo tych zewnętrznych trudności, wciąż rozwijało się duchowo i liczebnie. W 1978 roku, kiedy przełożoną generalną była M. Celina Czechowska (1977-1995), została podjęta rozbudowa domu generalnego w Dębicy przy ul. W. Proletariatu 8-10, która trwała do roku 1983. W tym też czasie nastąpił liczebny rozkwit Zgromadzenia, powstawały nowe placówki w Polsce i za granicą: w Rzymie, w Niemczech, na Białorusi i w Rosji. W 1982 Zgromadzenie podjęło pracę misyjną w Boliwii. W roku 1989 na XX Kapitule Generalnej została podjęta decyzja utworzenia w Zgromadzeniu trzech prowincji: Prowincja Krakowska p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa, Prowincja Tarnowska p.w. Zwiastowanie NMP i Prowincja Poznańsko-Warszawska  p.w. św. Józefa (Prowincja Warszawska). Aktualnie istnieją tylko dwie pierwsze.