„BĄDŹMY ŻYWĄ NADZIEJĄ DLA PIELGRZYMUJACEGO KOŚCIOŁA”
Pod tym hasłem odbyła się misja ludowa w parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Tarija w dniach 12–26 października 2025 roku.
Parafia Matki Bożej Nieustającej Pomocy została utworzona 15 marca 1987 roku i przekazana Zgromadzeniu Misjonarzy Redemptorystów. Obecność naszego Zgromadzenia Sióstr Służebniczek B.D.N.P. (dębickich) w tej parafii sięga 16 lipca 1996 roku. Nasze siostry dzielą życie tej parafii, pełniąc posługę katechetyczną, prowadząc grupy duszpasterskie, pracując w biurze parafialnym i opiekując się Domem Dziecka „Świętej Rodziny”.
W obecnej misji, ze strony naszego Zgromadzenia sióstr Służebniczek dębickich uczestniczyły s.
M. Abelina Cárdenasi s. M. Agnella Grzenia wraz z dwunastoma innymi misjonarzami kapłanami i siostrami zakonnymi. Misja ta była czwartą w historii tej parafii. Jej celem było ożywienie wiary i chrześcijańskiego zaangażowania parafian. Podczas tych dni parafia została podzielona na siedem Ośrodków Misyjnych, aby być bliżej ludzi, ponieważ parafia liczy obecnie około 32 dzielnice, i bliska komunikacja z mieszkańcami tych dzielnic jest często utrudniona.
W każdym Ośrodku Misyjnym posługiwał jeden kapłan i siostra zakonna, którzy mieszkali u rodzin z okolicy, do której zostali przydzieleni. Dzieliliśmy z domownikami, a także z innymi rodzinami, które zapraszały nas do swoich domów, ich codzienne życie. Wczesnym rankiem z osobami, które gromadziły się w Ośrodku Misyjnym codziennie odmawialiśmy różaniec, pielgrzymując ulicami dzielnic, gdzie zamieszkiwaliśmy. Podczas misji w każdym Ośrodku Misyjnym była sprawowana poranna Msza Święta, wieczorem celebracje misyjne wraz z katechezą. W ciągu dnia odwiedzaliśmy rodziny z okolicy – rodziny, które nas zaprosiły – a także chodziliśmy od domu do domu, aby głosić, że Bóg jest blisko ich życia, ich pracy i pragnie mieć w nich uprzywilejowane miejsce. Zapraszaliśmy ludzi na celebracje misyjne, prowadziliśmy krótką katechezę i zapraszaliśmy do przyjmowania sakramentów. Chorym, kapłan udzielał sakramentu chorych. Po
dczas wszystkich wizyt towarzyszyli nam świeccy misjonarze z każdej okolicy, którzy wcześniej przeszli formację i przygotowanie w okresie przed misyjnym. Podczas naszej posługi odbywały się również katechizację dla dzieci i młodzieży oraz wspólne spotkania, aby wszystkie Ośrodki Misyjne doświadczyły wspólnoty parafialnej. Spośród wspólnych spotkań warto wyróżnić Akt Poświęcenia Rodzin Maryi oraz Drogę Krzyżową. Na zakończenie dwóch tygodni posługi w każdym Ośrodku Misyjnym odbyło się odnowienie przyrzeczeń małżeńskich. Celebracja ta i związana z tym katecheza była też zachętą dla innych par, które nie żyją w związku sakramentalnym, aby mogły przygotować się do tego sakramentu.
Dla mnie był to czas łaski, poznawania rodzin i warunkó
w, w jakich żyją – wiele rodzin w tych dzielnicach nie ma prądu, wody ani kanalizacji – ale głęboko poruszyła mnie ich otwartość i hojność, z jaką dzielili się tym, co mieli. Przede wszystkim dostrzegłam też ich wielkie pragnienie Boga i pragnienie formowania się w wierze. Cały ten proces wymaga ciągłego wsparcia ze strony duszpasterzy, których liczba i czas nie zawsze są wystarczające. Módlmy się zatem o wiele dobrych powołań kapłańskich, zakonnych i misyjnych, bo żniwo wciąż jest wielkie, ale robotników mało,aby urzeczywistniło się hasło misji „Być żywa nadzieja dla Kościoła w drodze”.
- M. Agnella Grzenia
- M. Abelina Cárdenas
Służebniczki B.D.N.P.
posługujące w Boliwii Villa Paraíso y Cochabamba
