W dniach od 4 – 15 lipca 2024 r. wyruszyła 44. Przemyska Archidiecezjalna Piesza Pielgrzymka na Jasną Górę. Pielgrzymka liczyła 10 grup z różnych miejsc archidiecezji. W obecnym czasie posługuję w Dąbrówkach k/Łańcuta i po raz pierwszy dane mi było iść w Pielgrzymce Przemyskiej, gdyż do tej pory chodziłam z diecezją tarnowską. Nasza grupa, Św. Urszuli, wyruszała z Łańcuta i była najliczniejsza – 146 pątników. W grupie pielgrzymowało 7 kapłanów i ja – siostra służebniczka. Mieliśmy to szczęście, że szedł z nami ks. Prałat Roman Chowaniec, proboszcz z Markowej, a wraz z nim relikwie bł. Rodziny Ulmów.

Wielką radością i nadzieją na przyszłość jest to, że w naszej grupie było bardzo dużo ludzi młodych oraz rodzin z dziećmi. Najwięcej było dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym, dlatego też utworzono tzw.”pielgrzymkowe przedszkole urszulkowe”. Z wiadomych względów niektóre dzieci często korzystały z podwozu samochodami, ale na wielkie uznanie zasługuje dwoje dzieci, które cały pielgrzymi szlak przeszły pieszo – chłopiec z V i dziewczynka z III klasy, która szła ze swoją mamą. Podziwiałam tę dziewczynkę, jej zapał, radość, siłę woli, hard ducha, brak narzekania, marudzenia, zupełnie inny obraz, jaki możemy dzisiaj zobaczyć wśród dzieci. To przepiękny przykład dla wszystkich, nie tylko dla dzieci, ale i dla nas dorosłych. Gdy każdego dnia patrzyłam na nich, to przypominały mi się słowa naszego Ojca Edmunda Bojanowskiego „Od dzieci trzeba zacząć – wszystko”.

Porównując moje pielgrzymowanie z pielgrzymką tarnowską, to ta jest dłuższa, ponieważ idzie się 12 dni, odcinki w kilometrach dłuższe, wyruszanie wczesnym rankiem i późnym wieczorem dotarcie na nocleg. W tym roku dodatkowym trudem były ekstremalnie wysokie temperatury. Ale to nic w stosunku do tego, jak można doświadczyć wspólnoty, jedności, modlitwy, świadectwa, konferencji, braterstwa i siostrzaności. Kto chociaż raz był na pielgrzymim szlaku ten wie i rozumie jaki tam panuje klimat, jaka tworzy się atmosfera i co towarzyszy przez cały czas rekolekcji w drodze. A kiedy z daleka ukaże się szczyt Jasnej Góry, wtedy mocniej zabije serce i łzy wzruszenia napłyną do oczu. I nie jest już ważne ani zmęczenie, ani pęcherze czy asfaltówka na nogach… Odchodzi wszystko, a liczy się tylko to, co tu i teraz w ciszy serca, spojrzenie w oczy Matki, do której przez te dni szliśmy niosąc tyle spraw i intencji Ojczyzny, Kościoła, Zgromadzenia, swoich i każdego, kto się polecał. Wyjątkowo w tym roku plecak powierzonych mi intencji był ciężki, ale dotarcie i zostawienie wszystkiego u stóp Matki było słodkie.

Dziękuję dobremu Bogu za ten piękny czas. Za to, że dane mi było pielgrzymować, za wszystkie udzielone łaski, za każdego spotkanego brata i siostrę, za doświadczenie wspólnoty Kościoła w drodze. Wierzę i ufam, że Maryja poprowadzi mnie przez ten rok, abym mogła jeszcze raz pójść i paść przed Jej Matczyne oblicze.

s.M. Beata Popieluch