Po co żyję?

Skąd pochodzę?

Dokąd zmierzam?

Te egzystencjalne pytania stawia sobie każdy człowiek na różnym etapie swojego życia. Odpowiedź na nie pomaga iść dalej do przodu. Istnieje wiele koncepcji filozoficznych, które próbują wyjaśnić, jaka jest natura i istota człowieka. Bł. Edmund Bojanowski w pozostawionych Notatkach, napisał: „Najważniejszym celem wychowania jest to, aby człowiek stał się obrazem i podobieństwem Boga na ziemi”. Odkrywał tę prawdę w swoim życiu i zdaje się zrozumiał, że jako osoby w sensie etycznym stajemy się cały czas.

Edmund prowadził odważny dialog z Bogiem i z samym sobą. Trwał czasami wiele godzin na modlitwie oraz z uwagą słuchał i wchodził w relacje z innymi. To człowiek otwarty, szczery – znał dobrze klimat swojej epoki. Żył doświadczając swoich słabości, a zarazem odkrywając bogactwo osobistych darów i talentów. Coraz bardziej rozumiał, że człowiek jest jedynym stworzeniem, jakie Bóg chciał dla niego samego.

Szalenie cenił Eucharystyczną obecność Chrystusa. Ponadto był przekonany o tym, że bycie człowiekiem zobowiązuje do czujności, ostrożności i nieustannej pamięci, że jesteśmy dziećmi Boga oraz przybytkiem Ducha Świętego. Dostrzegał sercem i oczyma wiary to, co jest ukryte wewnątrz każdego, czyli dar Bożego dziecięctwa.

Dziś tak bardzo potrzeba nam patrzeć oczyma wiary. Bł. Edmund wiedząc po co żyje, nigdy nie umniejszał wartości drugiego człowieka. Umiał czekać i cierpliwie słuchać. Był wewnętrznie zintegrowany i wolny… Jakże nam dziś potrzeba takiej postawy.

Kończą się wakacyjne miesiące. Czy ten czas zbliżył mnie do Boga, mojego Stwórcy i Pana? Czy udało mi się przeczytać, choć jedną wartościową książkę? Czy może wolę jednozdaniowe nowinki, ploteczki, które niczego nie wnoszą do mojego życia?