Przywykliśmy do tego, że pomagamy komuś wyciągając do niego rękę, wspierając finansowo, czy dzielą się po prostu tym, co mamy. Wtedy zauważamy konkret pomocy w tym, że ktoś nie pozostał sam w potrzebie. Trzeci uczynek miłosierny co do duszy zachęca nas, ba, nawet jest wezwaniem, aby pomagać dobrą radą. W Księdze Mądrości Syracha odnajdujemy przydatną wskazówkę: „Osądzaj sprawy bliźniego według swoich własnych i nad każdą sprawą się namyśl.” (Syr 31, 15).

Być może jesteśmy świadkami takich sytuacji, że ktoś przychodzi do nas, aby otrzymać nie tylko duchowe wsparcie, ale konkretną radę. Musimy pamiętać, że udzielona rada nigdy nie może uderzać w drugą osobę, ale zawsze ma wypływać z miłości bliźniego, z troski o jego dobro. Nie można zapomnieć też o zwyczajnej życzliwości i szacunku. Czasami jest tak, że proszący o pomoc chce szybkiego efektu, a udzielona rada dopiero po czasie okaże się pomocna. Potrzeba umrzeć swoim oczekiwaniom i pragnieniom. Dobre rady wracają do nas z wdzięcznością, dają też pokój i radość w sercu.

W ostatnim czasie spotykam osoby, które niosą w sobie tysiące pytań i ogrom wątpliwości w wierze. Kiedy szukają odpowiedzi w świecie wirtualnym zaczynają wątpić jeszcze bardziej, ponieważ spotykając się z osobami myślącymi podobnie utwierdzają się w swoich wątpliwościach. Tymczasem w rozmowie, kiedy wsłuchuję się w ich problemy bardzo łatwo mogę znaleźć wyjście z ich trudnej sytuacji.

Co więc znaczy dobrze radzić?

Do jakich kroków należy zachęcać wątpiącego człowieka?

Pierwszy krok, to pomóc tej osobie całkowicie zaufać Bogu, aby to w Nim szukała oparcia. A drugi to nauka umiłowania woli Ojca, która zawsze jest zadaniem. Szalenie ważne jest zachęcenie do rozmowy z kapłanem podczas spowiedzi świętej. To szczególnie pomocne w przeżywaniu naszych wątpliwości. Pomoc może też przyjść od strony prawdziwego przyjaciela, który szuka duchowego dobra bliskiej osoby i sam troszczy się o swoje sumienie. Aby wypełniać ten uczynek miłosierdzia potrzeba znaleźć czas na spotkanie i rozmowę. Czasami też trzeba być tym pierwszym, który zauważy i wyjdzie z pomocą. Następnie wsłuchać się w wątpliwości potrzebującej osoby, nie przerywać, ale być cierpliwym słuchaczem. A potem powiedzieć to, co wydaje się słuszne i ważne dla danej sprawy. I jeszcze bardzo ważny krok – pozostawić wolność, tzn. nie każdy musi pójść za moją radą.

Stoi przed nami w tym tygodniu bardzo ważne zadanie. Po pierwsze może warto przyjrzeć się moim rozmowom, jakie one są i czy umiem z cierpliwością wysłuchać, a potem odpowiednio poradzić? Czy może w taki sposób odpowiadam, aby ten drugi był usatysfakcjonowany odpowiedzią, ale niekoniecznie jest to dobre? A może po prostu mam opory, aby porozmawiać?

Teraz jest na to czas. Odwagi! Czyńmy miłosierdzie, a przez to stawajmy się miłosierni.