Za kilka dni będziemy przeżywać Święto Ofiarowania Pańskiego, a od wielu lat również Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. Jest to dzień wdzięczności – przede wszystkim za dar życia i powołania.
POWOŁANIE.
Co to takiego?
Skąd mam wiedzieć czy mam powołanie?
Ono bardzo często zaskakuje. Powołanie nie jest czymś, co sobie sam wymyślisz. Nie jest twoim planem, jaki masz na życie. To propozycja przyjaźni, którą ofiarowuje Jezus zapraszając do jej realizacji. To wezwanie, na które trzeba odpowiedzieć wolną i osobistą decyzją. Rozeznać powołanie w obecnym czasie zdaje się, że jest bardzo trudno, chociaż kiedyś też tak było. Dziś doświadczam, że kiedy człowiek wchodzi na drogę rozeznania powołania, to szuka konkretnej pomocy, szuka znaków, bo chce mieć pewność, że to właśnie TA DROGA. A oprócz tego ma masę wątpliwości, niepewności i lęku przed tym, co nieznane. To wszystko prawda, ale prawdą jest też fakt, że Bóg, który zapragnął nas, stworzył i ukształtował ma plan na nasze życie. Tylko przede wszystkim daje nam wolność i pozwala do tego planu dojrzewać.
Przed laty, właśnie pod koniec stycznia szukałam, pytałam, płakałam i próbowałam zrozumieć. Miałam tyle planów, ale wtedy pojawiła się MYŚL. Przychodziła niespodziewanie, np., gdy jechałam autobusem do szkoły albo, gdy oglądałam film lub się modliłam, czasem, kiedy wyciągałam książki i uczyłam się do matury… Przychodziła i odchodziła, ale jakby ciągle była przy mnie…
Powołanie odkrywamy w codzienności, to miejsce na słuchanie, czyli spotkania z ludźmi, przeżywanie różnych mniej lub bardziej ważnych spraw, radosnych i smutnych. Warto „przyglądać się” temu wszystkiemu z perspektywy czasu. Przypomnieć sobie, co mnie ostatnio spotkało, ponieważ Bóg przemawia również przez osoby czy wydarzenia i to nie przypadek, że właśnie kogoś spotkałem. To są takie znaki dnia codziennego, przez które Bóg przesyła mi wiadomości.
Jezus również dziś powołuje wiele młodych osób do podjęcia tej szczególnej drogi, jaką jest życie zakonne. To On składa w serce młodego człowieka pragnienie poświęcenia, oddania się Chrystusowi do pełnej dyspozycji. Wybór takiej drogi życiowej jest odpowiedzią człowieka na miłość Jezusową, jaką został obdarowany. To najpiękniejszy dar, jaki osoba może złożyć swojemu Bogu i Stwórcy. Dopiero wtedy człowiek może w pełni przeżywać swoje szczęście, gdy jego serce jest w łączności z Sercem Jezusa. Szczególnie w naszych czasach potrzeba tych, którzy swoim słowem i czynem będą innym głosić Dobrą Nowinę o Jezusie Chrystusie. Potrzeba takich osób, które staną się żywą Ewangelią dla współczesnego świata i zaniosą miłość tam, gdzie jej najbardziej brakuje.
Każdego dnia nie mogę się nadziwić, że Bóg zapragnął właśnie mnie – najsłabszą i najbardziej nieodpowiednią, aby żyć tylko dla Niego. Codziennie modlę się za tych, którzy może teraz zmagają się z podjęciem decyzji, ale również za tych, którzy jak ja wybrali drogę powołania.
Jeśli będziesz pamiętać, to proszę pomódl się 2 lutego za wszystkie osoby konsekrowane, aby jak Symeon i Anna wypełnili swoje powołanie.
